Yazının Türkçe versiyonu:HATUN

Foto: Serge Demaere

 Al haar organen waren aangetast. Behalve haar hart. Behalve dat grote, menslievende hart. Wat doet het mij pijn om het overlijden te vernemen van deze zo mooie tachtigjarige vrouw. Met haar intelligente en twinkelende oogjes.

Gisteravond kregen mijn vrouw en ik de eerste dosis van het vaccin tegen het coronavirus toegediend. Waarna mijn vrouw vandaag vrij hoge koorts maakte. Ik mij mottig voelde en aanvankelijk dacht dat het kwam door het witte wijntje en de Nepalese hapjes die we na afloop samen nuttigden. Maar neen, bij een vaccin wordt je altijd een kleine dosis toegediend van de ziekte die het dient te bestrijden. Dat je tijdelijk lichte verschijnselen van die ziekte vertoont is dus normaal te noemen.

Vanmorgen belde ik met mijn vriend Y. Hij had mij immers laten weten dat A., maar laat ik deze vrouw liever Hatun noemen, aan de gevreesde ziekte Covid-19 is overleden. Voor mij is het de eerste keer dat deze ziekte zo dichtbij een slachtoffer maakt. Ik zag Hatun laatst vorige zomer. Ze zat op de blauwstenen dorpel van haar huis, dichtbij de woning van een van mijn leerlingen aan wie ik de beginselen van lezen en schrijven bijbreng. Dat doen we in de keuken, praten daarbij de hele tijd in het Turks en gebruiken leerboekjes die Atatürk verheerlijken. In de pauze krijg ik sarma aangeboden, gekruide rijst gewikkeld in druivenbladeren van de eigen druivelaar die zijn weg zoekt op het terras. Of sütlaç, heerlijke zoete rijstpap. We drinken oploskoffie met suiker en melk.

Het is altijd de zoete inval daar rond de keukentafel. Zo ook komt Hatun, een kwieke tachtiger en de boezemvriendin van onze gastvrouw, regelmatig op bezoek. We begroeten elkaar met een Arabische formule: selâmünaleyküm. Met haar twinkelende oogjes beschouwt ze het hele gebeuren. Maar deelnemen wil ze niet.

Toen ik haar zo gezeten op haar zulletje of huisdorpel zag, vroeg ik of ik mijn leerlinge mocht bezoeken. Natuurlijk, zei ze, waarop ze wees naar het mondkapje dat om haar hals hing. Op een andere keer bracht ze ons van die kleine in glanzend papier gewikkelde snoepjes, die je ook wel tijdens het Şeker Bayramı of Suikerfeest krijgt.

Naar ik vernam van mijn vriend Y. hadden alle kinderen van Hatun de ziekte gekregen. Zijzelf ten slotte ook. Hatun was niet gevaccineerd. En aanvankelijk werd gedacht aan een gewone griep. Toen een buurvrouw haar bezocht, liet zij onmiddellijk een ambulance komen. Maar in het ziekenhuis was het al te laat. Al haar organen waren aangetast. Behalve haar hart. Behalve dat grote, menslievende hart. Wat doet het mij pijn om het overlijden te vernemen van deze zo mooie tachtigjarige vrouw. Met haar intelligente en twinkelende oogjes. Waarna ik mijn vriend Y. smeekte om ervoor te zorgen dat mijn zestig- en zeventigjarige leerlingen zich zouden laten vaccineren.