Yazının Türkçe versiyonu:Yıkılan İhtişam

Foto: Johan De Vos

’s Avonds overvalt mij soms de weemoed. Of is het de melancholie. Voor de grote Turkse schrijver Orhan Pamuk is weemoed een gevoel dat uitgaat van het landschap en de straten van de stad Istanbul, als getuigen van de vervallen glorie van het Ottomaanse rijk.

Schrijven zonder naar buiten te kijken, lukt mij niet. Ik heb het spel van de daken nodig. Het uitzicht op de barokke kerk die tijdens bombardementen geen millimeter week. De wolken die langzaam voorbijdrijven. De esdoorn in onze tuin waarvan de bladeren zwaar gehavend uit de lange hete zomer zijn gekomen en die bij avond reiken naar het late zonlicht.

’s Avonds overvalt mij soms de weemoed. Of is het de melancholie. Voor de grote Turkse schrijver Orhan Pamuk is weemoed een gevoel dat uitgaat van het landschap en de straten van de stad Istanbul, als getuigen van de vervallen glorie van het Ottomaanse rijk. Op een bepaald ogenblik trad het verval zo snel in dat in kranten verontwaardigd werd gereageerd op winkeliers die begerig kranen van fonteinen en het lood afkomstig van de dakbedekking van moskeeën opkochten.
Melancholie daarentegen is volgens Pamuk een individueel gevoel. Het gevoel durft mij wel eens te overvallen na het middageten. Dan komt de namiddagduivel opzetten. Een beproefde remedie hiertegen is mij te verdiepen in oude stripverhalen, waarvan ik mij nog haarfijn weet te herinneren waar en wanneer ik ze heb gelezen.

Ondanks de bewering van Orhan Pamuk houd ik het bij het mooie woord weemoed. Bij avond is het gevoel te bedwingen door een gretige maaltijd. Een glas Anatolische wijn van de druif genaamd Öküzgözü – groot en rond als een ossenoog – is ook een remedie. Zolang je maar niet met de weemoed opstaat valt het nog mee, bedenk ik.